DRUGA WOJNA DOMOWA, CZYLI MARVELOWSKI RAPORT MNIEJSZOŚCI
Wydana właśnie przez Egmont II Wojna Domowa kryje na swoich prawie trzystu stronach znakomitą szatę graficzną i dynamiczną historię, którą przyjemnie się czyta i chciałoby się zobaczyć kiedyś na srebrnym ekranie.
Rysunki Davida Marqueza są szczegółowe i dokładne, a brutalna finałowa potyczka Kapitan Marvel z Iron Manem wizualnie naprawdę robi wrażenie.
Pięciokrotny laureat Nagrody Eisnera, Brian Michael Bendis w kwestii scenariusza musiał się zmierzyć z naprawdę z trudnym wyzwaniem w postaci legendarnej pierwszej wojny domowej oraz olbrzymimi oczekiwaniami fanów Marvela.
W drugiej wojnie domowej superbohaterowie ponownie wkraczają na wojenną ścieżkę, a ich spór oscyluje wokół pytania czy można prewencyjnie aresztować ludzi za zbrodnie, które mogą dopiero popełnić w przyszłości? Przed takim dylematem staną najpotężniejsi ziemscy bohaterowie, a powzięte wybory zdeterminują ich dalsze losy. Aby zwiększyć wagę przedstawianego wydarzenia, postanowiono nawet uśmiercić kilkoro czołowych super – herosów z Domu Pomysłów.
Pomimo sporego potencjału drzemiącego w pomyśle, Marvel nie zdołał go w pełni wykorzystać.
Konflikt Starka i Denvers został zarysowany poprawnie, ale głównym problemem jest postać samej Kapitan Marvel. Prawdopodobnie to poprawność polityczna kazała Marvelowi postawić naprzeciwko Iron Mana kobietę. Nie zdało to jednak egzaminu.
Carol Danvers nie jest po prostu przekonywująca, a na dodatek nie jest równorzędnym partnerem do sporu z Tony Starkiem. To zupełnie inna liga, inny poziom.
Szefem drugiego obozu powinien zostać ktoś inny, bardziej charyzmatyczny. Najchętniej widziałbym w tej roli ponownie Kapitana Amerykę albo Thora. Wybór Carol na przywódcę frakcji wydaje się najbardziej nietrafionym pomysłem całej II wojny.
Siłą pierwszej wojny domowej było właśnie przewrotne zestawienie charakteru bohaterów.
W przypadku II Wojny Domowej rzeczywiście zbyt mało skupiono się na porządnym rozbudowaniu punktu widzenia obu stron konfliktu. Dość szybko daje się zauważyć, że więcej racji ma Iron Man, zwłaszcza, gdy zdolności profilowania Ulyssesa w kilku przypadkach okazują się… mylne. Dodatkowo, zarówno Tony, jak i początkująca Carol bywają mało wiarygodni, a ich motywacje nie zawsze są zrozumiałe.
I tu dochodzimy do sedna problemu. Legendarna pierwsza wojna domowa pomimo kilku mankamentów, była łatwiejsza do zrozumienia dla czytelnika, a jednocześnie okazała się trudniejsza w ocenie. Nie powiedziała nam wprost, która ze stron miała więcej racji, i nie pozwoliła nam definitywnie opowiedzieć się po którejś ze stron. W Civil War żaden z herosów nie miał monopolu na rację.
Swoją drogą, zastanawiająca jest ta niezdrowa skłonność ziemskich herosów do wewnętrznych waśni. Większość zachowuje się tak, jakby w ogóle nie zdawała sobie sprawy z konsekwencji tych sporów. Smutne jest to, że żadna logiczna argumentacja do nich nie trafia i nie zdają sobie sprawy z grożącego niebezpieczeństwa.
Podsumowując, historia II wojny domowej jest jednak na tyle emocjonująca i dramatyczna, że chce się poznać jej finał. Podczas lektury tego komiksu mamy unikalną możliwość zadania sobie wewnętrznego pytania, po której stronie sporu byśmy stanęli. De facto, mamy wyjątkową okazję na swój sposób zidentyfikować się z bohaterami. Czyż nie jest to medium piękne?