Mitologia grecka jako część kultury i historii nie zawsze jest łatwo przyswajalna przez nowe pokolenia. To właśnie z myślą o nich powstała seria Świat Mitów, która w skondensowanej i przystępnej formie miała zaprezentować szczegóły największych i najpopularniejszych hellenistycznych opowieści o bogach i herosach. Jeśli ktoś miał wcześniej do czynienia z tym cyklem, to wie, że poszczególne komiksy radziły sobie z tym zadaniem dosyć różnie. Jak na tle poprzednich tytułów wypada Edyp? Określenie „poprawnie” będzie tutaj chyba najlepszym z możliwych do użycia zwrotów. Komiksowej adaptacji nie można niczego poważniejszego zarzucić, ale nie uniknęła ona powielenia kilku powtarzających się błędów/problemów cyklu.

Opowieść kreślona przez Clotilde Bruneau pod czujnym okiem francuskiego filozofa Luca Ferry’ego (pomysłodawcy całego cyklu) prowadzi czytelnika przez wszystkie najważniejsze etapy życia Edypa. Począwszy od momentu narodzin księcia Teb, przez złowieszczą przepowiednię wyroczni, pozostawienia dziecka na pastwę losu, przygarnięcie go przez króla Koryntu, przejęciu tronu Teb i niezbyt przyjemny koniec jego burzliwego żywota. Zostają więc tutaj przedstawione wszystkie najważniejsze szczegóły popularnego mitu.

Podobnie jak w innych albumach serii, nie można jednak tytułu traktować jako idealnego zamiennika pełnego mitu. Niezależnie jak bardzo autorka starałaby się być wierna oryginałowi, to ograniczona ilość stron komiksu wymusza na niej dużą skrótowość pewnych faktów. Pewne drobne niedociągnięcia prezentuje tutaj również narracja, która toczy się dość płasko. Niektórym scenom brakuje nie tyle dynamizmu ile epickości (charakterystycznej dla mitologii) i większej dramaturgii. Do małych minusów należy zaliczyć również nie zawsze odpowiednie zróżnicowanie poszczególnych bohaterów i należyte oznaczenie ich „roli” w przedstawianej opowieści.

Znacznie większą dawkę wiedzy (dla zainteresowanych) można znaleźć w końcówce albumu. Jak przy każdej części serii znajduje się tam pisany dodatek autorstwa Luca Ferry’ego prezentujący tym razem znaczenie mitu o Edypie.

Najmniejszych uwag nie można mieć za to do oprawy graficznej. Rysunki Diego Oddi potrafią przykuć wzrok czytelnika, są odpowiednio zróżnicowane i artysta dobrze radzi sobie z kadrowaniem poszczególnych scen. Na duże słowa uznania zasługują tutaj architektoniczne szczegóły przedstawionego świata (szczególnie Teb). Dopełnieniem rysunków jest świetnie dobrana harmonijna paleta barw.